بنی آدم اعضای یکدیگرند

ببخشید. ببخشید. ببخشید... روزی هزار بار از خودم ببخشید!

نمی دانستم گاه درد ها آنقدر سخت و آزارنده می شوند که نفست را هم شکنجه گر روحت می کنند که انگار حیات در این سیاه دیواره سنگی خودش کم رنجی است که روز به روز دگری بودنت را باید با تلخ دردی دوباره، یادآوری کنند.

روزی هزار بار از خودم ببخشید که نمی دانم در کدامین مستانه بی خبری درخواست آفرینش کردم که مجبور شوم این روزهای سیاه لبالب از خبرهای غم آلود مرگ انسانیت ها، امید اندک نوری هر چند کم سو را به زور دندان نگاه دارم که این روزها سخت و سخت و سخت غمگینم.

نمی دانم .

هنوز هم که صحنه مرگ کشته شدن ندا را می بینم سخت آشفته می شوم اما امشب که خبر اعدام این نوجوان 18 ساله راشنیدم سخت تر و سخت تر خمیدم. دلم برای خودم بیشتر از او سوخت. دلم برای خودم سخت تر سوخت که مانده ام اینجا و تا به ناکجاآباد این هستی مجبورم این دل سوزه های درد را تاب بیاورم که گمان نمی برم هیچ انسانی از این خبر آشفته نشده باشد...

چو عضوی به درد آورد روزگار                       دگر عضوها را نماند قرار

پس من هنوز عضوم... پس من هنوز در این تن جایی دارم که درد می کشم از درد دیگری...