بی هیچ حرفی.

باران را داری؟...

چنان زمین و زمان را می شوید که نه اثر از من بماند  و نه اثر از تو... اما من با این باران چرا شسته نمی شوم؟ چرا این زنگار غم آلود که قلب سینه ام را چنین سخت می فشارد در این روزهای خاکستری، شسته نمی شود؟ چرا برق چشمهای آسمان ندیده ام به دیدن عظمت بی حصر دماوند ، این روزها کدر است و تیرگون؟ ... این روزها حتی دماوند هم شادم نمی کند... حتی دماوند...

روزهایی که مریض می شوم بیشتر از روزهای دیگر دلتنگ هستم. یک جورهایی انگار هنوز برای مادر شدن بچه بوده ام که دلم برای ظرف قرمزگون انارهای شب یلدای خانه پدری تنگ می شود یا یک لیوان چای داغ و یک نگاه منتظر مادری برایم می شود دنیایی که سخت از من دور است و دور....

باران ضعیف شده است یا من در این باتلاق فرورفته ام که دستم به شاخه های زندگی نمی رسد.

نمی دانم.

می دانی خدا ... باید حواست را جمع می کردی تا چنین بندگانی را نیافرینی که حتی به تخت خدایی تو هم چشم طمع دوخته اند و اگر امروز جانشینت هستند ... فرداها... خودت می شوند!

دور نیست . تو هم می دانی. کمی صبر... کمی شکیبایی... اما کاش کمتر صبور بودی. کاش کمتر شکیبایی می کردی و کاش کمی کمتر گذشت می کردی در این بازی که می دانی حقیقت کدام است و واقعیت کدام.

من مثل تو صبور نیستم. من مثل تو گذشت ندارم و آنجا که جبر روزگار و آفریده هایت خمم می کند به زور،... می شکنم. می شکنم تا در خمیدگی تنم انسانیت را از ضربه ها حفظ کنم چون می ترسم از روزگاری که از آسمان باران های سیاه ببارد و من دیگر هرگز سپیدی دماوند را در رنگین کمان ستیغ البرز نبینم... من از دل های خاکستری همیشه ترسیده ام و همیشه از دنیایی که بیشتر از یک خدا داشته باشد، هراس داشته ام...